آشنایی با ویژگی های درمانی چای

تصور می‌شود چای بسیار کم‌رنگ برای کنترل اسهال، گاستریت و اسهال خونی نیز مفید است. همچنین از چای می‌توان به عنوان یک محرک خفیف استفاده نمود، گرچه اثر تحریک‌کنندگی چای از قهوه کمتر است.

چای و بیماری‌های قلبی

بین مصرف چای و ابتلا به بیماری‌های قلبی عروقی در انسان ارتباط معناداری مشاهده شده است، که احتمالاً این خاصیت ناشی از وجود مواد آنتی‌اکسیدانی به نام فلاونوئید در چای است.

کاتچین، اپی کاتچین، اپیگالوکاتچین از فلاونوئیدهای موجود در چای هستند. این مواد به توقف تخریب کلسترول LDL در بدن کمک می‌کنند و از این‌رو خطر گرفتگی سرخرگ‌ها را کاهش می‌دهند.

نتایج مطالعات انجام گرفته بر روی انسان نشان می‌دهد که غلظت آنتی‌اکسیدان‌های خون 30 تا 50 دقیقه پس از نوشیدن چای سبز یا سیاه افزایش می‌یابد.

سایر مواد شیمیایی موجود در چای نظیر لیگنان‌ها نیز به حفاظت در برابر بیماری‌های قلبی کمک می‌کنند. افزودن شیر یا کرم به چای این اثرات مفید را از بین نخواهد برد.

چای و بیماری کلیوی

تحقیقات نشان می‌دهند که عصاره چای سبز حاوی ماده‌ای به نام تانین است که سلول‌های کلیه را از تخریب توسط رادیکال‌های آزاد محافظت می‌کند و می‌تواند مقدار سموم تولید شده توسط کلیه‌ها را کاهش دهد.

محققان به دنبال انجام تحقیقات فوق نتیجه گرفته‌اند که عصاره‌های خاصی از انواع چای سبز از پیشرفت نارسایی‌های کلیوی جلوگیری می‌کند گرچه این نتایج هنوز تأیید نشده‌اند.

چای و سکته

مطالعات متعدد نشان داده‌اند که افزایش مصرف فلاونوئیدها خطر بروز سکته در سالمندان را کاهش می‌دهد.

نتایج یک مطالعه ده ساله نشان می‌دهد که مصرف چای سیاه به همراه شیر می‌تواند 70 درصد دریافت فلاونوئید افراد را تشکیل دهد. خطر بروز سکته در افرادی که روزانه بیشتر از 4/7 فنجان چای مصرف می‌کنند نسبت به افرادی که کمتر از 2/6 فنجان چای می‌نوشند تا 69 درصد کاهش می‌یابد. این نتایج همان‌طور که در مورد بیماری‌های قلبی گفته شد، احتمالاً مربوط به اثر فلاونوئیدها در جلوگیری از تخریب کلسترول LDL در دیواره عروق است.